Druga ballada o małej księżniczce (wiersz klasyka)

Maleńka moja księżniczko,

Nikt losu zmienić nie zdoła:

Znajomą wąską uliczką

Udamy się do kościoła.



Za nami pójdą dworzanie,

Książęta i ich kochanki,

Panowie możni i panie

Z Madrytu i z Salamanki.



I pójdą długą czeredą

Admirałowie Armady,

Astrologowie z Toledo,

I bakałarze z Grenady.



Dwór cały kornie uklęknie,

Ksiądz włoży srebrzystą komżę,

I pomyśl, jak będzie pięknie,

Gdy stułą nam ręce zwiąże.



A potem złotą karetą

Wrócimy do Escorialu;

Księżniczka z mężem - poetą,

Jak słońce z kroplą opalu.



Stu paziów tren twojej sukni

Poniesie na drżących rękach,

I będą paziowe smutni,

Księżniczko moja maleńka!



I tylko ja, twój małżonek,

Omdlewać będę z radości,

I w kryzach z białych koronek

Powitam weselnych gości.



Ty na swym tronie książęcym

Zasiądziesz dumna i biała,

Ażeby sto razy więcej

Uroda twoja jaśniała.



Sam cesarz i król ci złoży

W prezencie ślubnym Kastylię,

Z Wenecji wysłannik doży

Przywiezie ci srebrne lilie;



Król Francji da ci różaniec

Z diamentów czystych dobrany,

A młody car - samozwaniec -

Dwa sobolowe kaftany;



Królowie polski i szwedzki

I Kurfürst, i Ojciec Święty,

I szach, i sułtan turecki

Przyślą ci cenne prezenty.



Ty lubisz siedząc na tronie

Jedwabiom, drogim kamyczkom

Przyglądać się, brać je w dłonie,

Maleńka moja księżniczko.



Po uczcie wszystkie podarki

Zaniosą do twej sypialni,

Kastylskie młode harfiarki

Zagrają ci pożegnalnie.



Frejliny i damy dworu

Rozplotą twe wonne włosy,

I z ciasnych sukien rozbiorą,

I do łożnicy zaniosą.



Ustami usta twe musnę,

I musnę cudne twe liczko,

I w twoich ramionach usnę,

Maleńka moja księżniczko.



Nazajutrz znów jak codziennie

Uklęknę przy tobie blady,

I będę kochał niezmiennie,

I oto koniec ballady.



Lat temu trzysta na pewno

Byłoby tak, nie inaczej.

A dziś, maleńka królewno,

Z tęsknoty za tobą płaczę.



I kocham ciebie daremnie,

I łzy mych ran nie zagoją;

Szczęśliwa jesteś beze mnie,

I żoną jesteś - nie moją.



Lecz jutro znów jak codziennie

Uklęknę przy tobie blady,

I będę kochał niezmiennie,

I to już koniec ballady.



(1941)