Śmierć

Jestem taki siny, jestem taki chory, 
Leżę rozpostarty, konam na uboczu, 
       Noc ma ciężki zapach kamfory 
       I gorączki, i moczu... 

Wszyscy mnie żegnali, wszyscy już płakali, 
Wszyscy zrozumieli, że nie ma ratunku, 
       I z mych ust lękliwie ciułali 
       Zgrzany dech pocałunku. 

I odeszli wszyscy od mojego łóżka, 
Lekarz mądrą głową nade mną pokiwał 
       Przyszła do mnie tylko staruszka, 
       Taka siwa, poczciwa... 

Cicho zaśpiewała, głośno zakasłała, 
Trochę się zgarbiła i trochę przysiadła... 
       Aż się nagle rozprostowała 
       Wzdłuż mego prześcieradła. 

Na mnie się zwaliła, rozkraczyła nogi, 
Chciwie mnie wgarnęła w swoje biodra starcze 
       I jęczała pieszcząc: "Mój drogi, 
       Czy ci aby nastarczę?" 

Czułem szorstkie tarcie jej zwiędłego brzucha, 
Zaduch jej oddechu i dziąsła chwytliwe, 
       Aż opadło wreszcie bez ducha 
       Ciało jej nieżywe. 

Leżę rozpostarty, leżę na uboczu, 
Ona lgnie do mego stygnącego łona, 
       Ma zapach gorączki i moczu 
       I jest - nieogarniona. 

Gwiazdy rybim okiem okien moich strzegą, 
Na ratuszu miejskim stanęły zegary... 
       Ach, jak szkoda mnie, młodego, 
       Dla niej. Dla takiej starej!