Przeszłość (wiersz klasyka)

Kiedy nie umiałem jeszcze płakać i być poważnym

z panią od francuskiego nie można było wytrzymać

kiedy rysowałem kredką skośne oczy lisa

a wojna jeszcze nie spaliła szafy z żółtej czereśni



kiedy ławka bez oparcia w parku była najwygodniejsza

kiedy układaliśmy wiersz

pewien dziad na swoich zębach siadł - nagle krzyknął przerażony

ktoś mię ugryzł z tamtej strony -

kiedy psy na dworze szczekały ciszej rano a głośniej wieczorem

kiedy chciałoby się do serca przytulić owcę i wilka

kiedy nie mogliśmy się nadziwić że można po spowiedzi

zjeść całego Boga



na wszystko czas był jeszcze

dzisiaj już go nie ma