Droga do Morskiego Oka (wiersz klasyka)

Zamykam oczy - czerwono mi,

Otwieram oczy i jest mi biało,

Wątły dzwonek u sanek brzmi

O tym wszystkim, co już przebrzmiało.



Spływa po nas wesoły mróz,

Szare konie parują w biegu,

Od szerokich, zjeżdżonych płóz

Dwie koleje biegną po śniegu.



Chmur leniwych rozległy cień

Nisko płynie po białych zboczach,

I odbija zimowy dzień

W twoich zimnych, kochanych oczach.



Tam mnie tulisz, tak o mnie dbasz,

Tam milczeniem cię niepokoję;

Marzną ręce, kostnieje twarz

I raduje się serce moje.



Tam przez wichry skoszony las

Na bezludnej przestrzeni leży;

Ach, jak żal mi, że oprócz nas

I dla innych ten dzień się śnieży.



Jeszcze mila i skręt, i most,

I ukażą się siwe brody;

Wielkoludy wyjdą na wprost

Szukać ludzkiej śród nas przygody.



To się zdarza śród górskich cisz:

Przestraszone parskają konie.

Czy nie wierzysz? Dlaczego drżysz?

Przecież ja cię zawsze obronię.



Wątły dzwonek pogodnie brzmi,

Dal wokoło szklista i biała -

Może dzisiaj opowiesz mi,

Kogoś jeszcze prócz mnie kochała?