Do Jezusa z warszawskiej katedry (wiersz klasyka)

Jezu z warszawskiej katedry

Jezu czarny i srebrny –

Cierpiący – rzuć na ręce

niemego smutku więcej.

Jeszcze jedno cierpienie

jeszcze jedno rozstanie –

lampę jasną na stole

jak najmniejsze mieszkanie.

Bardziej gorzką niewdzięczność –

pożegnania, powroty –

stułę taką by księżyc

dowiązywał się złoty.

Jeśli las to szumiący –

jeśli rzeki urwiste –

a serce na złość ludziom

i naiwne i czyste.