Prośba o dary (wiersz klasyka)

W świecie zimnym, nieczułym, z kamienia i śniegu,

gdy muchy ran szukają, a goni oszczerca –

żebrzę, jak trędowaty w sitowiu noclegu –

o bardzo prosty, zwykły – dar ludzkiego serca.

I jeszcze proszę o dar łęz i śmiechu,

Ciebie, co czarną mrówkę na czarnych kamieniach

widzisz z nieba nocą czarniejszą od grzechu.

A na ostatek – o dar zapomnienia –

o grób w wiejskiej parafii – mijany w pośpiechu.