Trzy królowe (wiersz klasyka)

- Jestem żoną króla Baltazara -

pani Baltazarowa mówiła -

stale miałam z mężem kłopoty.

Baltazarku - wołałam śniadanie!

a on parzył w niebo jak w order złoty.

Podałam mu mleko w dzbanuszku

hojną, serdeczną ręką.

Przyniosłam pięć jajek na miękko.

Nie dotknął chleba, mleka;

od śniadania do gwiazdy uciekał.

Wyruszył w noc ciemną, głęboką,

pojechał za gwiazdą wysoką.

Czekam wciąż ze śniadaniem,

ze szczypiorkiem, marchewką,

rumianą chleba przylepką.

 - Jestem żoną Kaspra -

królowa Kasprowa mówiła -

mój mąż był niepodobny do innych.

Kotem, psem się nie cieszył,

tylko za gwiazdą się spieszył.

Tak szybko, że zapominał

gdzie sandał, która godzina.

Choć kasłał, jak chora owieczka,

pojechał w letnich majteczkach.

Jedzie przez wielkie pustynie

- zapomniał szalika na szyję.

Zanim go uczczą pomnikiem,

czekam na niego z szalikiem.

- Jestem żoną króla Melchiora -

królowa Melchiorowa mówiła -

mój mąż myślał wciąż o podróży.

Nie spał, oka nie zmróżył.

Miał łóżko z kołdrą, poduszką,

lecz nie mógł zasnąć w łóżku.

Nie pieścił mnie, nie całował.

Patrzył w niebo, gwiazdy rachował.

Mężu, najdroższy panie,

czekam z lekarstwem na spanie.

Trzej Mędrcy w świat wyruszyli.

Anioł wieńczy każdemu głowę.

Ze śniadaniem, szalikiem, tabletką na spanie

do dziś jeszcze czekają królowe.

1999