Wieczór

Lazurowe niebios tkanie
Purpurowe palce mną.
W ciemnym gaju na polanie
Dzwonka śmiech się miesza z łzą.

Mgłą parowy zadziergane,
W srebro się przystroił mech.
Różki się księżyca białe
Wyrzynają spoza strzech.

A po drodze coraz żwawiej,
Rozpryskując  w płatach pot,
Pędzi do wsi na zabawę
Oszalałej trójki lot.

Patrzą poprzez płot dziurawy
Dziewki chętne i na schwał.
Chłopiec żwawy, kędzierzawy
Czapkę mnąc na bakier wdział.

Jaśniej od koszuli kraśnej
Płonie zórz wiosenny pas.
Z dzwoneczkami złote blaszki
Pogadują cały czas.