Samobójstwo (wiersz klasyka)

Zapomniał się młodzieniec.        

Była dziesiąta rano.

W sercu skrzydła czerwone

i kwiaty jak gałgany.

I zostało mu w gardle

słowo jedno, jedyne.

Gdy ściągał rękawiczki,

z dłoni popiół mu opadł.

Z balkonu dostrzegł wieżę.

Był balkonem i wieżą.

Czuł, jak patrzy na niego

zegar w klatce zamknięty.

Na jedwabnym dywanie

widział cień swój spokojny.

Sztywny, geometryczny

siekierą rozbił lustro.

I wtedy do pokoju

wpłynęła smuga cienia.