Do Mignon (wiersz klasyka)

Nad wzgórzami, po równinie

Wóz ognisty słońca płynie

Świat z porannych budząc snów

I tę boleść, co mnie gnębi 

W serca głębi -

W moim - w twoim - wskrzesza znów

Ja spokoju nie znam we śnie

Wszystkie smutki śnię boleśnie

I powiększa tylko noc

Cichą boleść, co mnie gnębi

W serca głębi

Tajemniczą dzierżąc moc

Widzę z okien: z prądem rzeki

Dążą statki w kraj daleki

Obciążone płynąc stąd

Ciężką boleść, co mnie gnębi

W serca głębi

Tej nie porwie żaden prąd

Dziś, gdy z domu wyjść musiałem

Najpiękniejszy ubiór wdziałem

Bo świąteczny nastał czas

Tajną boleść, co mnie gnębi

W serca głębi

Czyż kto po mnie poznał z was?

Muszę płacz mój w sobie dławić

Ale umiem się pojawić

Wesół, zdrów, rumiany chwat

Gdyby ból, co w serce gnębi

Śmierć miał w głębi

Ach, nie żyłbym już od lat!