nadzieja umiera ostatnia w objęciach dziecka /wyrzucenie/ (wiersz)

papierowym statkiem
uciekam przed załamaniem
atramentowych nadziei
jego moc wywabi czas
plama myśli spisana
w spokoju zniknie
a wyporność słów
nic już nie znaczących
przyniesie zapomnienie

nie operując w czwartym wymiarze
odbierasz mi twarz powoli
znikam lecz nie zgasnę
fantomowe bóle nasilą się
coraz bardziej będę pragnął
uciekając przed sobą zamknę drzwi
by wyzwolić samotność

odciski stóp na suficie
jakiś sposób dotarcia istnieje
może ponad wolnością zmienia się wyobrażenie
może ponad tobą nie jest on
tylko rozbite niebo

on w tobie a ja w niej
wypłakuję atramentem
"jestem tym co głęboko w was ukryte"