o tym wszystkim, co przelatuje przez palce i nie zostaje. (wiersz)

to jest takie poplątane, że kompletnie nie rozumiem.

z okazji, że mam ferie, to się rozpiszę:
dla snu dzieci w łóżkach - to jest za długie i zbyt dosłowne, dajesz wszystko na tacy.
przygaszony a potem gęstnienia mroku - to jakoś nie gra ze sobą, no bo albo tak szaro i smutno, albo jakoś zaostrza się ten obraz.
proporcjonalnie wzrasta.. - człowieku, ja mam ferie! nie chcę myśleć logicznie! :P Chociaż może logicznie nie jest ale widać, że bardziej się przejmujesz formą i równowagą niż treścią.
dalej mi się nie chce. nic mnie tu nie zaciekawiło

Krystek, ja sama nie wiem. Niby zgrabnie napisane. Ale wiesz co sobie myślę? Że przetrwają te slowa, które mają moc. A jeśli coś w tym wierszu ma moc, to tylko to:
w miarę gęstnienia mroku
proporcjonalnie wzrasta natężenie krzyku.

coś jest nie tak z tym moim pisaniem i ja to wiem. chyba sobie zrobię przerwę, POCZYTAM(!!!) coś i wrócę do pisania. póki co sesja, więc zarwane noce i brak czasu na dogłębne wgryzanie się w tematy.

także przerwę robię.

e tam, głasku-głasku robisz tym swoim tekstom, a tutaj nic z tego nie wyniknęło. czasami jest tak, że dostajemy pewien impuls, jakieś zdanie, jakiś fragmencik pojawia się w głowie i od niego zaczyna się pisanie. tylko czasami to dalsze pisanie nie jest przystające, a szkoda usuwać tego pierwotnego fragmencika.

wieczór – czas przygaszony, (...)w miarę gęstnienia mroku
proporcjonalnie wzrasta natężenie (krzyku). na cudzych sofach
piękne kobiety oddają wszystko, licząc po cichu na zwrot towaru
– przegrały, zwyciężyły. zwyciężyły, przegrały.

zagłusza mnie (noc), ujadanie psa i krzyk sąsiada piętro niżej:

(panie, zamknij się pan już. to są tylko rzeczy, a rzeczami
można nawet rzucać o ścianę.)

tyle bym wycięła, w nawiasy poszły słowa, które się powtarzają i pod które można by podłożyć coś bardziej obrazowego, mocnego. a sama puenta... jak dla mnie zabrakło pomysłu.

- "czas przygaszony" a po kiego Ci tu ta inwersja?
- " niekoniecznie dobry
dla snu" wychodzi tak jakbyś ten wieczór personifikował i traktował go jak ojczulka, który jest dobry dla swych dziateczek. Składnia, Krystek.
- Bardzo dobry ostatni dystych. Naprawdę górnolotny. Jakbym Konwickiego czytał, tylko nie pomyśl sobie, że Was porównuję - to wielki twórca jest. Spodziewam się zatem wiersza w takiej konwencji, bo ten jest nierówny, chaotyczny, mówisz w nim o wszystkim na raz, nieskładnie i z zerowym powiązaniem między kolejnymi częściami. Słabo tym razem.

I kurcze, weź się za nowe wiersze...

wstawię coś z niedawna, jakby cię to zadowalało. a chwilowo mam przemęczenie tematu.=, więc nic dobrego z tego nie wyniknie.

takie - jak mętna woda........