poświaty bez cieni z ręcznego młynka do kawy (wiersz)

w podenerwowaniu nie zauważyłem zmiany świateł

przeszedłem na czerwonym

po drugiej stronie piotr tak na mnie koślawo patrzył

jakbym mu zerżnął najlepszą z kochanek

och ci wszyscy święci są troszkę jakby no nie tego

po chwili jakaś lafirynda stanęła przy mnie

zatrzepotała swymi grzesznymi oczętami 

zgięła się niczym scyzoryk w tali - skrzydeł nie miała

wzięła moją lewą dłoń coś kreśli palcem i się wgapia

niczym szpak w latawce

po czym mówi do mnie głosem birbantki po nocnej wojnie na orgazmy 

mogłeś żyć do samej setki po co wszedłeś na czerwonym

nie wiem nie pamiętam byłem chyba jakiś zabiegany zresztą

co to ma do rzeczy czy dasz mi się napić czegoś

rozchyla poły prześwitującego płaszcza pochyla się nade mną

czuję pierwszą kroplę i rozkosz i głos: kochanie

nie leż tak na słońcu udaru możesz dostać

na horyzoncie dwa ledwo widoczne punkty - okręty wpływają do portu nieba