dwanaście koszy ułomnych myśli (wiersz)

o matko w ciężkiej jasnogórskiej zbroi
o boże którego brakowało mi jak chleba
o wszyscy święci patroni moich kredytów

i o wy
nieustający stróże

witam was
w swojej celi
czarnym garnuchem
gorzkiej kawy

łzą
nakrywam do stołu
w oczekiwaniu

gdzie wota i kraty
z obrazem podobieństwa
nie mają nic wspólnego

w sieciach
niedzielnych połowów
witajcie

czeczeńcy afganistany
podbite narody
bandy hutu

nadciągające znad konga
karawany strachu

a i wy
serbowie bośniaki
chorwaty i muzułmanie
zaczekajcie na swoją

wydaj nam panie
resztę z drobniaków
ziemi obiecanej
krzyżmem palestyny

lub posyp popiołem
sześć tysięcy par butów

okrytych chwałą
nad moim stołem