gdy przychodzą śmierci i rozmywają się tęcze (wiersz)

jeszcze ze dwa lemiesze i przebije się

przez rozpaloną cząstkę odkładni czasu

później doklepię nie do pary swoje ufnale

na ostro

przybije matkę i ojca

małymi gwoździkami

do ziemi

nigdy nie powstaną

będą już sami

moją kolejną zimą

jesienną szadzią za widokiem

mojej weroniki  która się nigdy nie zjawi

będę przecierał ceratę płakał oknem

wsłuchując się w jęki jabłoni

trzask konarów

nie zaboli

moje zajebiste życie

moja jebane kołysanie

nabierze

lub popłynie