margiel (wiersz)

                                                  "ale dopóki ust mi nie zatka gliniana gruda,

                                                  będzie się z nich rozlegać tylko dziękczynienie".

                                                                                            Josif Brodski

gdy zbudzą się leśne ćmy, a w oczach wyrosną drapieżcy

zrzucimy z siebie resztki potłuczonego szkła,

schodząc coraz głębiej w poszukiwaniu wyjścia.

przez kolejne warstwy, aż po niedoskonałość.

znasz to uczucie kiedy kończą się stopnie schodów -

krok w pustkę czy może raczej wyrosła przestrzeń.

z czasem stopy zmieniają swój kształt - twardnieją,

to kwestia adaptacji, ewolucji, a nawet kwestia polityczna.

ciiiii, słyszysz?

to niebo kruszy się w gwiezdny pył,

a może tylko ziemia pod stopami

liczy kroki.