Praska noc (wiersz)

W nieba niespokojną kołyskę 

w rzece spróchniałych gwiazd

płyniemy ku brzegom zapomnienia 

dokąd szum odchodzi w las srebrnych kości 

tam księżyc wschodzi i nad białą połać 

rzuca swój złoty cień

a tu się sypie śnieg nad mostem Karola 

i głowy otula czapkami latarnie

i rzeźby kamienne śniące czas 

który im się nie wydarzył — w Pradze

spacery nie przeszłe 

dłonie ciepłe bo jedna od drugiej

i tylko spojrzenie by wiedzieć 

pod szkieletem nieba 

wzrasta cień miasta 

biały płomień śniegu

spada jak zamieć 

na twoje usta

i przytulasz mnie w to miejsce 

bijące wciąż

most w zimową noc