Stary Indianin (fragment) (opowiadanie)

     Byłoby dużym uproszczeniem, gdybym napisał, że wszystko zaczęło się od starego Indianina, który odwiedził mnie pewnej nocy i powiedział, że prawdziwym wojownikiem może zostać tylko ten, kto odważy się na samotną wędrówkę, w poszukiwaniu zgubionych cząstek duszy.

     - W poszukiwaniu cząstek duszy? – spytałem  zdziwiony. – Myślałem, że dusza jest całością, i że nie można pociąć jej na kawałki.

     Stary Indianin wydmuchnął chmurę gęstego dymu i przez chwilę siedział tylko w milczeniu, przypatrując mi się z troską i smutkiem.

     - Wiesz, że to tylko sen? – zapytał w końcu, jakby chcąc się upewnić.

     - Domyśliłem się.

     Indianin kiwnął głową i znów w milczeniu zaciągnął się tytoniem.

     - Mimo to i tak spróbuję powiedzieć ci coś mądrego mój chłopcze – rzekł po chwili i wyciągnął w moim kierunku drewnianą fajkę.

     - Chcesz zapalić?

     - Nie, dziękuję. Rzuciłem niedawno.

     - Bardzo dobrze, choć jeszcze nie słyszałem, żeby zaszkodził komuś dym utkany z kawałków snów – odpowiedział z lekką ironią i odłożył fajkę na mój nocny stolik, zaraz obok zgaszonej lampki.

     Niby racja, ale nie chodziło mi o zdrowie, ale o zasady.

     - Masz rację, że dusza zawsze jest jednością -  stary Indianin wrócił do tematu. - Nie można jej pociąć, spalić, czy wysadzić w powietrze. To prawda. Ale żeby naprawdę osiągnąć tą jedność i harmonię, musimy udać się w drogę. Dla jednych jest to droga po zakurzonych ścieżkach świata, tam na zewnątrz, poza snem – wskazał głową ponad swoim ramieniem, gdzieś w nieokreślonym kierunku, gdzie jak się domyślałem, w prawdziwym  świecie spała obok mnie moja żona, a za oknem szczekał pies – a dla innych przeznaczone są wewnętrzne bezdroża, na które muszą się zapuścić, żeby pokonać wrogów i otworzyć wszystkie zakurzone skrytki duszy.

     -  Nasza dusza jest całością, tak, to prawda – kontynuował -  ale nigdy się tego nie dowiesz, jeśli nie wyruszysz w podróż i słuchając swojego serca, nie spróbujesz niczym duchowy Sherlock Holmes znaleźć zagubionych kawałków…

     - Przecież sam powiedziałeś przed chwilą, że dusza jest całością i… -przerwałem mu niekulturalnie.

     - Tsss dzieciaku – uciszył mnie surowo. – W tym momencie swojego życia może i masz sporo wiedzy teoretycznej, ale… - jego oczy wwierciły się jeszcze bardziej w moją śniącą świadomość - … ale twoja dusza jest kompletnie w proszku i jeśli czegoś nie zrobisz, to już zawsze będziesz się czuł jakby cię było pół, albo nawet ćwiartka.

     Na to nie miałem żadnego argumentu.

     - Gdzie mam w takim razie iść?

     - Złe pytanie chłopcze.

     - Kiedy?

     - Ciągle złe pytanie.

     - Z kim?

     - Zimno.

     - Ile nieba kryje się w jednej kropli deszczu?

     Stary Indianin uśmiechnął się zadowolony i zaczął znikać w pomarańczowej, sennej mgle.

     - Pamiętaj jednak, że to był tylko sen – dodał na odchodne, a jego głos odbijał się coraz cichszym echem od miękkich ścian mojej głowy – i najprawdopodobniej nie ma on żadnego głębszego znaczenia… Najprawdopodobniej….