odczyn poprodukcyjny (wiersz)

Potem pali się pościel od papierosa
w brudnym pokoiku przedmieścia,
socrealizm.

Katharsis umarłych klasyków
bo litość
bo trwoga
nie idze się ogrzać
przy ognisku łóżka.

Można stłuc szybę na alarm.
Chociaż w strach ściska się gardło
i szeptem

budzić nonkonformistów imperatywu kolektywnego
w tym betonie.

Jeszcze pożar nie zszedł z pościeli.
Pewnie żal mu do podłogi.

Ze ściany drżą kartki Mrożka
i niewiara w słonie.
Albo to o nią drży karnisz w godzinie odsłonięcia.

niedoczekanie

Dziś świta ogień.
Obskurny pokoik zaklina w bursztyn.