Łom i lutlampa (wiersz)

Pragnienie moje spoziera

Gdzie marzeń jarzy się rampa

Głód rzeczy dwóch mi doskwiera

Będą to: łom i lutlampa

Gdy tylko pieniądz zarobię

W luksusu taplam się zupie

Wiem jedno - natychmiast sobie

Łom i lutlampę zakupię

Pretensje tłumaczeń próżnych

Odpieram wprost błyskawicznie

By rzeczy tych zgoła różnych

Figury skreślić magiczne

Łom to podstawa, bez łomu

Bez ręki jak się poczuwać

Bezdrzwiomym wejściem do domu

Będzie i lody rozkuwać

Lutlampa kaganek jarzy

Multifunkcyjność ach, jaka!

Metalu kawały gdy zdarzy

Opali skórę świniaka

Nie wszystkie to oczywiście

Rzeczonych rzeczy przymioty

Ja staram się osobiście

Opiewać geniusz prostoty

Łom chwytam w swe dłonie marne

Lutlampą iluminuję

Za chwile tutaj wygarnę

Nonsens lutlampą zbuchtuję!

Los łomem kuję, stu łomów

Niektórzy żądni by widzieć

Rozwalę bandę ułomów

Lutlampą błyskając w zwidzie

Gdy proste życie powala

Ja dmuchać nie dam w swą kaszę

Lutlampą peta odpalam

A łomem potem go gaszę

Gdy chmurka w mej dekoracji

Gaz wyłączyli mi dranie

Ja łomem dobijam się racji

Lutlampą spawam śniadanie

Benzyny strumień pompuję

By łomem cicho zapukać

Gdy mała myśl mnie nurtuje

,,Pan chciałeś mnie tu oszukać''

Wszak łomem można lutować

Lutlampą śmiało łomotać

Benzyny i sił nie żałować

Nie dając przy tym omotać

Widzicie; tą myślą kochani

Wszak ja po prostu się duszę

W spienionej wściekle tej manii

Ja łom i lutlampę mieć muszę!

A potem następna jest para

Natchnienia rozwija co smugę

Po łomie, lutlampie mieć zaraz

Siekierkę i centryfugę!!!