Moment (wiersz)

Na skraju wyspy siedząc tam

Gdzie krwi nie marnowałem

A zdało się, na zwłokę gram

Niepomny nic czekałem

Masz może ogień, druhu mój?

Głos słyszę z głębi błota

Chcę nastrój spalić mętny swój

Wszak czekam na Godota

Ja jeźdźcem burzy będąc wraz

I bełkot mnie nie głuszy

Czekam aż gromu jasny spazm

W mig błota te osuszy

A mżawka w parę zmienia się

I skory jestem zwlekać

A tłuszczy krąg ogarnia mnie

Chodź z nami słońca czekać!

Odszedłem, słońca lico znam

Widziane w krwawej bieli

A tego, które dostrzec mam

Ci krztyny nie widzieli

By ślad zostawić czekasz znów?

Zaskrzeczał dziad zapluty

Uważaj, nim cię pojmie nów

Ukazał swe kikuty

I czekam na tę ziemię, co

Do śladu mi przystanie

Bo gdy zbyt miękkie będzie dno

To na nic jest czekanie

Siedziałem, gdy fortuny tuz

Wbił we mnie wzrok swój kręty

Pogadaj ze mną, poczuj luz

Lecz byłem wciąż zajęty

Szybując, żegnam wyspy toń

Obrzydłą mi czekaniem

I w łąki spadam miękka dłoń

Wciąż silny wędrowaniem

Tu czekać chcesz, włóczęgo cny?

Spytało dziewczę nocą

A, na co? - wtrącił mędrzec pstry

Czy skronie ci ozłocą?

Ja mówię: Nie wiem, każdy z was

Z refleksją będzie zwlekał

Bo gdyby znalazł taki raz

Czy jeszcze kto by czekał?