Pan nie siedział (wiersz)

Pan nie siedział obok Henia

Rzucił niechluj-wegetatyw

Demonstrując cne ćwiczenia

Pan nie siedział tam gdzie Statyw

Pan nie siedział, wtedy, panie

Gdy chodzili tu artysty

Brylantyna, cud ubranie

Panie! Toż to ubaw czysty!

Pan nie siedział, gdy studenty

Coś wrzeszczały o wolności

I gdy Wiesław, panie święty

Mówił coś o moralności

Nie siedziałem, proszę pana

Nie leżałem - chociaż miło

Cóż... powszechnie sprawa znana

Lecz na świecie mnie nie było

Pan nie siedział w Grudniu pierwszym

Pan nie siedział w Grudniu drugim

Pan nie pisał swoich wierszy

Pan nie siedział - panie długi!

W Grudniu drugim, proszę pana

Naszła mnie raz niespodzianka

W domu siedząc - jak co rana

Gdy zabrakło Teleranka

Pan nie siedział za Wąsacza

Stołu też pan minął przedział

Niechluj wnet się przeistacza

Pan nie siedział! Pan nie siedział!!!

Patrzę - gbur mu bije z pyska

Jełop w oczach nieoptyczny

Jednak, jak się przyjrzeć z bliska

Całkiem prawie sympatyczny

Cóż, współczesny to weteran

Nos pokraśniał mu z euforii

Brzuch jak worek - walka steran

Włos mu wywiał wiatr historii

Nie siedziałem, panie drogi

Choć, jak pan - tez walczyć chciałem

Jednak los jest nadto srogi

Nie siedziałem, nie siedziałem

Siadaj, więc pan, panie-bracie

Mówi, znaki robiąc ciałem

Ja przez lata, w tym temacie

Wszak za szwindle tam siedziałem