List do nikogo, czyli Akteon na kolanach. (wiersz)

Wzdłuż naszego muru przechadza się dzielnie

Akteon. Czasami zaczepia ludzi. Pyta o sens zwycięstwa. Zdarza

się, że plują mu w  twarz krwią. Nikt nie rozumie, że cel tych

działań jest moralnie dobry, ale da się to wytłumaczyć prostym

równaniem.

To nie tak, że nasz bohater prosi się o śmierć – ostatecznie nie jest

szaleńcem. Wie, że ktoś musi zacząć, więc w odpowiednim

momencie złamie bagnety wskazówek i zepchnie czas w otchłanie

epoletów.  Chwila zbliża się jak wiosna i czuje to w pulsujących

stygmatach. Przy naszym murze klęczy Akteon. Jego pierś

przeszywa ostrze sprawiedliwości. To mówię ja z okna ulicy Miodowej.

1.08.1944