44 sekunda (wiersz)

Niedobry ten czas co zabrał

Mi światło spod powiek, co położył marmurowe kamienie na mych

źrenicach.

W porcelanie biło serce

Obok ja

Stoję w rozbitym śnie

Jeszcze jestem w armii bezzębnych wskazówek,

ale za chwilę..

Po raz kolejny samotnie,

Spadam osuwając się po szklanej powierzchni,

znikam by znów powrócić.

Wbijam się w powszechność.

313...314...315

Choć upity wspomnieniem, wstaje do walki

Patrzę na siebie jak na napis w lustrze.

Pytam się czy ziarno piasku zamknięte w klatce,

Mogło kiedyś tworzyć cienie?

Pytam się jak długo, będę miał tę wolność,

podległą niepamięci?

Kiedy skończy się moja nagroda, którą otrzymałem za karę.

Amen.