Literatura

Ramon (opowiadanie)

Marek Kielgrzymski

            W krzakach opodal czteropiętrowego bloku mieszkalnego coś szeleściło. Nadciągał słotny, październikowy wieczór któregoś tam kolejnego roku ery kosmicznej w peryferyjnym układzie solarnym na niewielkiej, gęsto zaludnionej planecie gdzie cywilizacja humanoidów poczynała właśnie pożerać własny ogon; na podniszczonym kontynencie, w kraiku o bohaterskiej i burzliwej przeszłości, w mieście o przydługiej i skomplikowanej nazwie, bezliku zimnych kościołów, gdzie ludzie wciąż wierzyli w jedynego nieogarnionego Stwórcę, który wszystko wie i wszystko musi ocalić. Na jednym z pudełkowatych osiedli tego miasta niedaleko czteropiętrowego, szarego, zroszonego wilgocią bloku, w ciemnych, odartych już z liści krzakach, coś wyraźnie szeleściło.

 Stałem pod krótkim daszkiem klatki schodowej przeżuwając mokre powietrze i wpatrywałem się w granatowiejące atramentowo skupisko patykowatych zarośli. Po dłuższej chwili wyłonił się z nich popielaty jegomość ze smętnie zwisającym rzemykiem jaskrawoczerwonej smyczy, podszedł do mnie zrezygnowanym krokiem i cicho, lekko chropawym barytonem, rzekł: - Ramon mi zginął.

Było to wypowiedziane tak żałośliwym, cierpiętniczym tonem, że przypomniały mi się wszystkie najsmutniejsze wiersze Bolesława Leśmiana, cała ta udręka pięknych i kwietnosłownych strof. I aż wzdrygnąłem się w sobie. Popatrzyłem na bezradnie sflaczałą sylwetkę nieznajomego a bliskiego mi naraz mężczyzny, na jego opuszczone ramiona, wątłą, skurczoną w grymasie smętku twarz i zapytałem najostrożniej jak umiałem:

- A kto to jest Ramon?

Nieznajomy zerknął na mnie z lekkim oburzeniem, zaskoczony, jakby, trochę                              i zdezorientowany, poruszył prawą ręką, w której trzymał smycz i ściągnął w siebie, jeszcze mocniej, skurczoną twarz.

- Mój jamnik.

Od strony torfowisk dobiegł przeciągły wizg i po atramentowym nieboskłonie przetoczył się grzmot. Objąłem wzrokiem wyleniały, jesienny trawnik, błyszczącą wilgocią osiedlową uliczkę i wcisnąłem dłonie głębiej w kieszenie starej, watowanej kurtki.

- Fatalnie - powiedziałem.

- Taa – nieznajomek błędnym, trochę niewidzącym wzrokiem spoglądał w przestrzeń. - Ale nie mógł poleźć daleko. Musi gdzieś tu być.

Wielka zimna kropla pacnęła mnie w sam środek czoła wzbudzając ontologiczny dreszcz. Dotknąłem opuszkiem palca wskazującego prawej dłoni chłodnego, metalowego kółka w kieszeni, na którym nanizanych miałem pięć kluczy od mieszkania, od mojego królestwa czterech ścian i przydymionego sufitu.

- Często mu się to zdarza?

Nieznajomy ponownie rzucił na mnie odrobinę oburzone, ale już przychylniejsze spojrzenie i ożywił się niespodzianie. Rozciągnął wątłą twarz i energicznie potrząsnął jaskrawoczerwonym rzemieniem.

- Czasami! Czasami ucieka. Ale potem wraca.

Przywiodłem pod oczy obraz mojego psa, złotawego kundla imieniem Ryży, przyjaciela szczeniackich eskapad do zamiejskiego lasu i portowych dzielnic, który regularnie gdzieś przepadał. Szukaliśmy go całą rodziną – milczący ojciec rozpoczynał pochód krocząc twardo ze zmarszczonym czołem i błyskawicowym wejrzeniem, za nim dreptała miękko matka w bucikach na płaskim obcasie, nawołując, raz po raz, zagubionego zwierzaka; z tyłu podskakiwałem ja mrużąc krótkowzroczne oczy i mój starszy brat, zakolami buszując po okolicznych, co wyższych, trawach gdzie szansa istniała realna, iż ukrywa się tam zguba. Nigdy nie dane nam było dociec gdzie znikał Ryży. Po dwóch - trzech dobach wracał. Umorusany niemiłosiernie, oblepiony błotem, głodny i ze śmiejącą się mordą acz z dostrzegalnym poczuciem winy w brązowych ślepiach wracał do domu, w mgnieniu oka opróżniał metalową miskę z kaszą i mięsem, i sposobił się na swoim kocykowym posłaniu do długiego, krzepkiego snu. Potem wszystko wracało do ustalonego rytmu.

- Psy tak mają.

- Tak, panie! – nieznajomek rozejrzał się neurastenicznym ruchem na wszystkie strony. - Ale ile to nerwów!

Znowu skurczył swoją wątłą twarz w grymasie niewypowiedzianego smętku i odszedł kilka kroków w stronę przychlapanego trawnika.

- Znajdzie się. Na pewno się znajdzie! - pchnąłem ciężkie drzwi klatki schodowej zanurzając się w betonowym, ciepłym mroku.

 


Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
przysłano: 13 grudnia 2018 (historia)

Inne teksty autora

Dziennik 2018
Marek Kielgrzymski
Sen
Marek Kielgrzymski
Na imię mi Pustka (Wydmy)
Marek Kielgrzymski
Apokalipsa (Wydmy)
Marek Kielgrzymski
Wieczorem się żyje (Wydmy)
Marek Kielgrzymski
Nazajutrz się żyje (Wydmy)
Marek Kielgrzymski
Na spacerze się żyje (Wydmy)
Marek Kielgrzymski
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca