Bez granic (wiersz klasyka)

Potoki mają swe łoża -
I mają granice morza

Dla swojej fali -
I góry, co toną w niebie,
Mają kres dany dla siebie,

Nie pójdą dalej!

Lecz serce, serce człowieka,
Wciąż w nieskończoność ucieka
Przez łzy, tęsknoty, męczarnie
I wierzy, że w swoim łonie
Przestrzeń i wieczność pochłonie

I niebo całe ogarnie.