Sonet IV (Jak ptaki..) (wiersz klasyka)

Jak ptaki, kiedy odlatywać poczną,

Bez przerwy ciągną w dal przestrzeni siną

I, horyzontu granicę widoczną

Raz przekroczywszy - gdzieś bez śladu giną...



Tak pokolenia w nieskończoność mroczną

Nieprzerwanymi łańcuchami płyną,

Nie wiedząc nawet, skąd wyszły... gdzie spoczną...

Ani nad jaką wznoszą się krainą.



W chmurach i burzy lub w blasku promieni,

Podległe skrytych instynktów wskazówce,

Lecą, badając wąski szlak przestrzeni.



Który im znaczą poprzedników hufce -

I tę przelotną grę świateł i cieni,

Jaką w swej krótkiej zobaczą wędrówce. 



Adam Asnyk