Dwa anioły (wiersz klasyka)

Dwa anioły spotkały się w locie,

Ponad ziemia, wśród błękitnych mórz

Jeden płynął w purpurze i zlocie

Miał wejrzenie jakby rannych zórz,



Diugi w czarnych aksamitach tonął,

Łez brylantem świecił jego wzrok -

A na głowie wieniec z gwiazd mu płonął

I rozjaśniał nieskończony mrok



\"Wracam z ziemi - rzeki pierwszy z aniołów -

Gdziem w ogrodzie życia kwiaty siał,

Rozdmuchiwał płomienie z popiołów

I przyśpieszał nowy rozkwit ciał



Tam widziałem, w ciemnej nieszczęść nocy,

Dwóch seic czystych krwawy z losem bój,

Dwojga istot gorzki ból sierocy,

Ich samotny, ciężki życia znój



Więc zbliżyłem dwie niedole z sobą

I miłości owiałem je tchem

A z dwóch smutków nad dawną żałoba

Szczęście rajskim wykwitnęło snem!\"



Ja - rzekł drugi w gwiaździstej kolonie -

Wracam także z owych ziemskich pól,

Gdzie na chorych sercach kładłem dłonie...

I na zawsze koiłem ich hol.



Tam .spotkałem, pomiędzy innemi,

Jedną dusze szlachetna, bez plam -

l kochałem tego .syna ziemi,

Co pięknością dorównywał nam.



Lecz dojrzałem, że w żywota męce

Zaczął oliwiąc się... rdzy dostrzegłem ślad,

l strwożony, wyciągnąłem ręce,

By, padając, nie poplamił szat.



l miłością prowadzony czystą,

Jak najciszej zbliżyłem się doń...

Zarzuciłem zasłonę gwiaździstą...

I na sercu położyłem dłoń.



W mych objęciach on teraz bezpieczny,

Bo już władzy nie ma nad nim czas -

I zostanie w swej piękności wiecznej,

Nie dotknięty żadna, z ziemskich skaz\".





Adam Asnyk

6 listopad 1878