Dzieje piosenki (wiersz klasyka)

Narodziła się w duszy poety 

W łez mroku,

Wywołana miłością kobiety,

Jako tęcza na marzeń obłoku;

Śpiewnych dźwięków odziana sukienką,

Drgnieniem serca dobyta z nicości,

Przyszła na świat naiwną piosenką 

Miłości.



Upajała melodyjnym tchnieniem 

Pierś młodą

I nad starców rozwianym marzeniem

Słodkich wspomnień jaśniała pogodą;

Wzgórza brzmiały jej rozkosznym echem,

Przedrzeźniali ją faunowie leśni,

Płoche nimfy wtórzyły z uśmiechem 

Tej pieśni.



Przeszły wieki świeżości młodzieńczej 

I krasy -

Nikt się teraz różami nie wieńczy,

Wchodząc z troską codzienną w zapasy;

Nie słuchają już nimf co na łące

I nie wtórzą piosnkom w wieczór letni;

Zagłuszyły dziś burze huczące 

Głos fletni.



Jednak pieśń ta, starodawna, grecka, 

Wciąż wraca!

Nieśmiertelnym swym uśmiechem dziecka

Chmurne niebo nad ziemią wyzłaca,

Wraca z każdą serc i wieków wiosną,

Pełna dziwnej, niespożytej siły

I roztacza wkoło woń miłosną 

Z mogiły.





Adam Asnyk

20 listopad 1878