Bliscy

Tu, gdzie im krótszy czas, tym lepiej skrywa
Szybkość swą, ważność i miarę,
A człowiek ledwo rzec może, że bywa
Zdrowych lat kilka... lub parę -

Ludzie? - znikomość tę? - czy mieli siły
Wziąść za coś więcej niż plagę?...
Choć krzyż sam, waląc się na grobie, zgniły,
Razem traci kształt i wagę!

Jakby się nieme rzeczy też siliły
Nieustannymi jękami
Przedłużać nicość swą i zlepiać pyły
Łzą - aż i łza się wyplami.

Więc gdy na chustki ostatniej już brzegu
Łzy ślad spełznie swym ostatkiem;
Więc gdy ostatni z przyjaciół szeregu
Wspomni Cię już, już przypadkiem -

Wtedy - o! wtedy - myśl i życia wątek,

I ślad dramatyczny bytu

Twego, w swój wtóry wnikłszy od-początek,

Zbudzi się Tobą do sytu.

Bo teraz wszędzie jeszcze Twoje nie ja

Obejmać musisz sumieniem;
I nie Twój jesteś rozum i nadzieja,
I jesteś Twoim zwątpieniem!

Lecz i tu ludzi trzy widziałem sfery,

Trzy obcowania ich strony:
Jedni, co znają Cię, jak się litery
Zna - pókiś ku nim zwrócony...

I póki twarzą w twarz przestajesz z niemi,
Zaś - ani chwilę już potem;
Tak kły pszeniczne ruszają się z ziemi,
Wyzieleniając, za grzmotem...

Drudzy - mniej żądni oblicza i gestu,
Mniej osobistej poręki,

Bo życie cale pamiętni, jak Chrzęstu,
Tych, których dotknęli ręki.

I trzeci wreszcie - - rzadcy niesłychanie,
Co, choćbyś umarł od wieku,
Weszli w poufne z Tobą obcowanie.
Jak - siedzący człek przy człeku.

- - A którzy znikną z elektrą Twej siły
Lub znajdą się w życia składni,
A których czekać u swojej mogiły
Będziesz? - -

- ja, nie chcę... sam zgadnij.

Cyprian Kamil Norwid