Kto zawsze tylko żył w pustyni... (wiersz klasyka)

Kto zawsze tylko żył w pustyni,

niechaj nikogo ten nie wini,

że nie podniosą się rozpacze

i tylko nad nim kruk zakracze.

Kto się nie imał ludzkiej sprawy

ani się wcielał w ból ich krwawy,

niech nie narzeka ten spod ziemi,

że ludzie nad nim idą niemi.

Kto kochał tylko wichr i skały,

od skał i wichru li ma prawo

żądać, aby go żałowały,

kiedy pod zimną legnie trawą.