Szatan (wiersz klasyka)

Nad oceanu przywiódł brzeg

szatan, zły duch, człowieka

i rzekł mu: patrz na fale te,

co idą tu z daleka.

Jedna zśród wszystkich owych fal

płynie pomiędzy niemi;

jeśli na wodzie ujrzysz ją,

posiądziesz raj na ziemi.

Odszedł. Zaś człowiek patrzy w dal,

wytęża zadnie oczy -

miriady swoich wiecznych fal

pod brzeg ocean toczy.

On patrzy, czeka. Żre go głód,

pali słoneczna spieka,

członki mu łamie ciągły trud,

sen morzy go - on czeka.

Nadzieja i wątpliwość mu

na przemian sercem miota,

a wszystką duszę chłonie w nim

pragnienie i tęsknota.

Wtem traci z oczu widok fal -

zapadła noc ponura;

może szła fala szczęścia tam,

lecz nie mógł poznać: która?

I z żalu włosy z głowy rwie,

a szatan drwi zeń: biedny!

Idź w las jodłowy - igły tam

szukaj - tej igły jednej...