Spojrzałem w nieba ciemności bezkresne
i wzrok mój ugrzązł w tej kopule wklęsłej,
i dziwnej trwogi dreszcze mną zatrzęsły,
dreszcze mrożące krew w żyłach, bolesne.
W końcach mych palców lęk się ozwał, oczy
wbiłem w dół, nie śmiąc podnieść ich ku górze:
coś przeciwnego całej mej naturze
czuję tam, w nieba ciemnego roztoczy.
Tam nieskończoność, wieczność, nicość - - brzmienia,
które są dla mnie tajemniczym ruchem,
a każde w mózg mój uderza piorunem
i mózg druzgota, i w zgliszcze zamienia.
