Wyżnie Hagi po latach (wiersz klasyka)

 I

Otóż jestem znów w lesie tym cichym i cudnym,

otóż znowu tę samą woń powietrzną chłonę,

otóż znowu w tom miejsce wstąpił ulubione

i owiałem się światem mych marzeń bezludnym.

Powstań! Powstań, przeszłości! Po żywocie żmudnym

powstań mi młode wczoraj! Będziesz pozdrowione

jako ulubienica, co łoża oponę

rozwiera, by w nie wstąpić, i kształtem przecudnym

upaja wzrok, i duszę wyrywa z człowieka

do stóp twoich, do łona, do piersi, do czoła,

że dusza rozszalała, jak szalona rzeka,

wali się, rwie i pieni, posiąść się nie zdoła -

o wczoraj! ... jakże twarz twa mroczna i daleka,

o wczoraj!... żaden głos się ciebie nie dowoła...

II

Tu mi na wieki piękno w jedną noc młodzieńczą

zaklęło się w głąb duszy, nigdy nie zamiera;

gdziemkolwiek jest, co czynię, co bądź się otwiera

przed duchem, jakiekolwiek dni trudzą lub dręczą:

nicha noc w Wyżnich Hagach trwa pod trwałą tęczą,

nic jej nigdy nie zmąci, żadna się nie wdziera

do tego sanktuarium plama - lśniąca, szczera

tafla złota się błyszczy - ciche pnie ją wieńczą.

Cóż to było ? Tu zbiegłem ze szczytu Łomnicy

niegdyś młody i silny i słuchałem pieśni

z samotności zrodzonej, z miłosnej tęsknicy.

Jedna noc, co się na wiek cały ucieleśni,

jedna noc - światło ducha niewstępnej boznicy,

jedna noc -  i wiek cały próżnych marzeń: wskrześnij!...