XIX (wiersz klasyka)

Płomienie w mojej duszy tłumią się i kłębią,

w sercu moim jest gorycz, pustka i tęsknota,

oczy me w nieskończone otchłanie się głębią,

słuch utopiłem w szumach posępnej rozwiei --

pojąłem całą nędzę ludzkiego żywota

i zrozumiałem całe nicestwo nadziei.

I oto duch mój zawisł (jako ślepiec który,

co stoi na bezdrożu w strapieniu i trwodze) -

ze skrzydły rozpiętymi, co ni rwą do góry,

ni go na dół puszczają -- ni spada, ni wzlata --

nie wiem, po jakiej sam tu winienem iść drodze,

ani wiem, jaką drogą winien iść krąg świata?