Kobieta Niestała

GIOVANBATTISTA MARINI (1569-1625)

Donna volubile

Seque il vento leggier, fabrica e fonda
Su le mobili arene e su le spume
Alpe sassosa intenerir presume,
E suda a coltivar selce infeconda;

Cerca dolcezza in fiel, fermezza in fronda,
In Libia fiori, i Etiopia brume,
Dal sol vuol ombra e de la Notte lume,
Scongiura l’aspe e persuade l’onda;

Consigliero l’insan, giudice il cieco,
Medico fa l’infermo, e trovar crede
Pieta nell Trace e verita nel Greco;

Acque a le fiamme e fiamme a l’acque chiede
Chi spera (instabil Donna, io parlo teco)
Dal tuo sesso incostante amore e fede.

Kobieta niestała

Chce lekki wietrzyk pochwycić, buduje
Dom na ruchomych piaskach albo pianie,
Myśli, że zmiękczy Alp skaliste granie,
Orząc krzemienie zdrowie sobie psuje;

Słodyczy szuka w żółci, drogi w bagnie,
W Etiopii mrozów, w Libii kwietnych pnączy,
Od nocy światła, cienia chce od słońca,
Żmiję przebłagać, tłum przekonać pragnie;

Sądzi, choć ślepy, radzi, choć szaleniec,
Leczy, choć chory, lub umyślił sobie
Znać litość w Traku, uczciwość w Hellenie;

Żaru od rosy, rosy chce od żaru,
Kto oczekuje (Pani, to o tobie)
Od płci twej zmiennej miłości i wiary.

przełożył Maciej Froński