stoję, na czym, wkręcony w reguły (wiersz)

(…)

przed oczami plecy z łupieżem,

                                               na karku oddechy nieświeże:

                                               moje miejsce jest między ludźmi,

                                               (…)

                                               Stanisław Barańczak

(Grunt to zachować porządek

z Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu, 1980)

stoję, na czym, wkręcony w reguły

eliptycznych niedomówień, świat nie

stoi, stoję twardo na udeptanym stopami

spoconych ciał kaflu, stoję murem

stoiska z innymi udeptującymi

w kolejce po rozum (promocja

ważna do wyczerpania zapasów

cierpliwości), w

kolejce nie uśmiechniętych głów,

karków owianych jasną tajemnicą

klimatyzacji, niewidoczną mgłą

oddechów, po wózek na złotówki, dwa

złote lepsze niż wisielcza aura trzech

srebrników (wybitych specjalnie na

okazję narodzenia) złotych, w

kolejce, bo jesienią złotą ociężale idą już,

krokiem wdmuchanego w wystawę świętego,

święta kolorowo mdłe jak opera za

mydlane trzydzieści groszy, złoty

wiek mydlanych oper (wybito specjalnie

wszystkich aktorów), baniek, głównie w

rolach, w rolkach, w ryzach papierowej

gry utrzymanych, gwiazdy święcące –

pustka pyłu gwiezdnego w postaci

podpisów na pudełkach zielonej herbaty –

triumfy, świecące przykładem tysiącom

trzech króli (wybitnych specjalistów od

przybieżeli śpiewania), stroje do kupienia w

kolejce internetowej, gdzie allegro

przechodzi przez presto, by dojść do

siebie – odpocząć od ociekających krwią

łupieżu głów gadających, gdaczących

leżyska murem maskotek –, dojść do

taśmy lady, klatki koszyka (wybici z co dziś

rzucili wpadamy w kolejkę do kolejki)

2007/2008, zima