list senny (wiersz)

Bywają czasem takie noce, kiedy budzę się sprawdzając
czy stoisz za oknem i czekasz na mnie. Jesteś tak daleko,

że nawet w snach nie jestem w stanie dogonić twojego cienia.

Ludzie mówią, że zmieniłeś imię, że wstydzisz się blizn,

które z roku na rok są coraz głębsze.

To zabawne. Kiedy widzę żebraka – tak – widzę pana.

Wtedy myślę, czy nadal masz winną twarz, skamieniałe serce.
Czasami nawet czuję zapach ciała, w spadających liściach
października. To prawda, że październiki pachną wilgotną plechą?

Wiatr uderza o moją skórę deszczem. Nie potrafię odpowiedzieć,

dlaczego te kataklizmy i klęski. Po co wojny naszych myśli

odtrącają siebie nawzajem? Inne – mówią – inne jest teraz

twoje ciało, kobiety i inne sny kłębiące ponad głowami zdrajców.

Cudownie byłoby tak od nowa zacząć budować świat,

w którym nigdy nie powstałabym z twojego połamanego żebra.

Może wtedy nie byłbyś podłym starcem w czarnej pelerynie,

a ja nigdy nie patrzyłabym w przeszłość plując na swoją kobiecość.

PS. Wiesz, próbowałam zabić naiwność i niewinność, ale nigdy
nie zdołam wypchać własnych blizn z nadgarsktów.
Kiedy chłód przejmie kontrolę nade mną – wtedy obudzę się

w lepszym świecie, który przyjmie mnie sercem, panie.

Twoje okazało się zbyt małe, wypadało mi z poszarpanych dłoni.