Święto Jordanu (wiersz)

                                                     Waldemarowi Dudzińskiemu

   popatrz na topornicę święconą wodną frygę w której
   ezopowe płyną łódki z kory, epigram bajek zapisując,
   za jaszczurkami które w runach ziarenka piasku znak
   nakreśliły ten sekretny z rosy i mgły nie żądając nic
   w zamian, byśmy mogli przejść przez rzekę do traw
   czerwonych pióropuszy, stając się obecnymi tu i teraz.

   jak ogniste salamandry, czerwonoskórzy łucznicy od
   wigwamów wiatru i wesołych chmur, skocznej antylopy.
   ty i ja małe smoki, pośród nagrzanych słońcem kamieni,
   odradzamy się w blasku prawdy która siedem lat płonie.

   biegniemy co sił w nogach, do pomostu na drugą stronę
   brzegu rzeki nieobutego wzgórza, mijamy midasowe eldorado.
   miejskie rodeo gdzie się ujeżdża lub jest się ujeżdżanym,
   pośród wrzawy przekupniów świątecznych ludwisarzy.

   trudniących się lichwą z takim samym pietyzmem z jakim
   dzwonią donośne dzwony katedr i wiruje ekstatyczny tłum
   od zakładów bukmacherskich, od strony góry ukrzyżowania
   którą pozostawić nam przyjdzie w tyle, w dniu wybrania.