jesienne nudzenie (wiersz)

jesienią nawet samotność 
nabiera kształtów
kolorami zaślepione oczy 
kolorowe tęcze 
niebo płonie nadzieją 

babie lato płynie po oceanie lasu

rysuję horyzont 

kilka drzew dam im usnąć
cicho zbieram kasztanów brąz 
odzieram z kory brzozy

rozpalam ogień serc
by upiec mądre zdania 

liści szum pod stopami
nadziewa uszy spokojem 
jeszcze kilka kroków i będę w domu