nie ma jak w domu (wiersz)

owinięci skrzydłami nienawiści

oplecione serca

zimnym bluszczem zazdrości

drzwi bez klamek

bez zamków z piasku

wysokie progi

nie przełożysz nogi

nie powitasz gospodarza

zasłonięte okna ciężkie zasłony

sople lodu przy dachu

w sumieniach zimno

na polach śnieg 

na niebie ciemne kontury ptaków

jak słowa bez odpowiedzi

mimo tego nadchodzi era serca

miłość zapanuje ogarnie świat

napełniam ducha wiarą

z chęcią życia

rzucam się w objęcia wiatru

nadszedł czas nadchodzę i ja

wreszcie w domu

gdzie czekało miejsce mimo burz