dla Julii

słońce zgasło 
nadziei płomień się tlił
pod powiekami 
zrujnowany dziecięcy niepokaźny świat

oddech upływał 
zimna blada skóra 

na stopach ziarenka piachu 
oblepiały ciało 
jak wielkie przybrzeżne kamienie 

ciężar pomiędzy życiem a śmiercią 
pod nogami miękki grunt
zapadałem się z tobą

wierzyłem że Bóg poda dłoń 

na rękach trzymałem cię 
wysłuchana prosta modlitwa 
obudziłaś się 

zaświeciło tysiące gwiazd

zabraniam ci odejść 
moja córeczko
 

uśmiechasz się