frak (wiersz)

 Był czas,
kiedy jadałam na królewskich bankietach, 
pierwsza dama twojego dworu. Krynoliny
nie były zbyt wygodne, zaciskałam gorset 
i zęby, pozwalałam się prowadzić 
po uległych szczytach.

Ty- najdoskonalsza spośród dziwek, potrafiłeś 
za miliony sprzedawać swój brak umiejętności,
zamiatałeś frakiem czerwone dywany katedralne.
W powietrzu gęstym od kobiecych westchnień
stawiałam za tobą lunatyczne kroki.

Tylko ja wiedziałam, że nocami z lubością
taplasz się w błocie. Pijanego z pogardy
przykrywałam cierpliwie, walczyłam u twych stóp, 
ze sobą.

Wiedziałam.
Rano znów wielki świat będziesz mi pokazywał
Z muszką u szyi.