z cyklu - Katastrofy Kosmiczne (opowiadanie)

- Przepraszam, ma pan ogień?

- Nie palę. Przykro mi. To samo radzę pani, bo…

- Ale… czy ma pan ogień w sobie? Czy budzi się pan w środku nocy, ze spierzchniętymi wargami, szybkim oddechem, potrzebą kochania… Potrafi pan zgnieść w pięści cały świat i cisnąć nim w swoją samotność?

- Skąd pani wie, że jestem samotny?

- Kobiety widzą takie rzeczy. Niektóre przechodzą wobec tego obojętnie. Inne, te zajęte, na przykład szczęśliwe mężatki, mają alibi i nie muszą się przejmować. Są też takie, które chcą się do samotności zbliżyć, żeby sprawdzić, czy znajdzie się dla nich trochę miejsca, dużo miejsca…

- I pani jest taką kobietą właśnie?

- Wie pan dlaczego spytałam o ogień? Samotność, wolne miejsce, nie wystarczy. Kobiety zawsze mają w sobie ogień. Zawsze. I on się w pustce palić nie może, bo to zniszczyłoby mężczyznę nieodwracalnie. Dlatego i on musi płonąć.

- Nie budzę się ze spierzchniętymi wargami. Śpię twardo, a oddech mam raczej z tych wolniejszych. Ale wie pani co… czasem czuję, że mam serce słonia. Za duże dla mnie samego. I tam się coś kopci. Buzuje, rzekłbym nawet.

- Słonie, wbrew temu co się o nich mówi, są wredne.

- Ale to było tylko porównanie! Chodziło mi o rozmiar, rozumie pani? Jestem bardziej jak kot, albo mały labradorek…

- Mam alergię.

- To niech się pani w dupę pocałuje. Żegnam.