I wiatr nie uniesie... (wiersz)

taki spokój jakby się nic nie wydarzyło. lokatorzy kątów
przędą wścibskie szepty. zza szpar kartonu widziałam trzask
zamykanych przez ojca drzwi i stopy odsuwające taboret.

pod ciężarem krzyża prosto z kościoła prześlizgnęła się przez

pasek wyzwolenia.
 

przez pewien czas budowałam szubienicę.
patrząc na fioletowe paznokcie matki,  wypowiadane słowa
pójdę się powiesić, nabierały sensu. nieświadomie
z dziecinną beztroską dopytywałam: będziemy się huśtać ?
wychodząc z domu, myślałam :

wnętrze, w którym mieszkam skrywa korytarze wspomnień.
 

(MICZE)