inka do łóżka (wiersz)

idę z daleka ale to nie wyprawa w obce strony

im bliżej jestem myślami twoich dłoni i oczu

tym bezpieczniej się czuję choć znam tylko

obraz migoczący i głos przyniesiony przez satelitę

wymadlam cię w pustym łóżku i w pustym pokoju

wymadlam wchodząc do nocnego tramwaju

i rano błogosławiąc śniadanie spoglądam na drugi koniec stołu

uśmiecham się do ciebie na wiarę i na przekór pustce

kiedy Bóg przeciera oczy chmurą pozwalam sobie na więcej

płynę z tobą przez sztorm lipcowej wody

krzycząc kocham przy każdym uderzeniu fali żebyś nie słyszała

na brzegu otulam cię sobą a słońce w zenicie sprawia

że żaden cień nie pada na naszą wymodloną ziemię