Schnąca limba (wiersz klasyka)

U stóp mych dzika przepaść. W ciemnym niebie blady

świeci księżyc, podobny wodnej białej lilii,

co kielich swój nad ciemne głębiny wychyli.

Cicho - grzmot słychać tylko huczącej kaskady.



Nad nurtem jej ze skalnej wyrosła posady

limba: zżółkłe konary smutno na dół chyli,

czując, że dłużej walczyć na próżno się sili

i runie - wicher szumi jej hymny zagłady.



Nie ona jedna toczy tę walkę bolesną:

są ludzie i narody całe na przedwczesną

śmierć skazane przez losów okrutne przekleństwo - -



i czyż warto jest walczyć nie wierząc w zwycięstwo?

I czyż warci są życia, którym brak doń siły?

I cóż z tych łez wylanych na słabych mogiły?...