Wszystko umiera z smutkiem i żałobą... (wiersz klasyka)

Wszystko umiera z smutkiem i żałobą,

choć tylko zmianą ksztaltu jest skonanie,

bo chociaż wszystko zmarłe zmartwychwstanie,

nie zmartwychwstanie nic już nigdy sobą.



Cóż, że w tysiącu kształtów moje ciało,

z tysiąca zmarłych kształtów w jedno zlane,

dawne, jak ziemia dawna, będzie trwało

do końca ziemi?... Ja nie zmartwychwstanę.



Łamiąca myśl jest, że ludzie tak muszą

ginąć, jak ginie zwierzę i roślina;

że to, co we mnie nazywa się duszą,

to jest czująca i myśląca glina...