Szukają bóstwa... (wiersz klasyka)

Szukają bóstwa: jedni z nich w popiele

nurzając głowy i ścieląc się w kurzu

przy marmurowych posągów podnóżu

albo w posępnym, milczącym kościele;



inni ku niebu skroń podnosząc śmiele,

w słońc życiodawczych promienistym różu,

w gór, oceanom ochronnym przedmurzu,

w mądrym i dobrym wszechstworzenia dziele;



inni, spokojni, cisi, zadumani,

w nieogarnionej szukają go głuszy,

w nieskończoności bezdennej otchłani - -



tak od początku swojego istnienia

wszędzie szukają bóstwa bez wytchnienia,

tylko go w własnej nie szukają duszy.