Emily Elizabeth Dickinson urodziła się 10 grudnia 1830 r. w Amherst (Massachusetts). Była córką zamożnego prawnika, wychowującego trójkę swoich dzieci w surowym, protestanckim duchu. Żyła w samotności - odizolowana od świata, zajmując się rodzicami, domem i ogrodem. Z biegiem czasu poetka przestała opuszczać nawet swój pokój, prawie w ogóle unikając kontaktów z ludźmi. Amherst opuściła tylko kilka razy udając się na wycieczki do Filadelfii, Waszyngtonu i dwa razy do Bostonu. W 1862 r. wysłała kilka wierszy do "Atlantic Monthly", ale redaktor Thomas Wentworth Higginson, zaskoczony ich niezwykłą w owych czasach, nowatorską formą odmówił druku, pozostając jednak z autorką w stałym kontakcie. Mimo to za życia poetki w czasopismach ukazało się - anonimowo i bez jej wiedzy - siedem wierszy. Dopiero po śmierci (15 maja 1886 r.) jej młodsza siostra, Lavinia - ku swojemu kompletnemu zaskoczeniu - odnalazła w zamkniętym na klucz kuferku rękopisy aż 1775 (!) wierszy Emily. Dzięki staraniom Lavinii, malarka Mavel Loomis Todd i wspomniany już Higginson podjęli się wydania poetyckiej twórczości Emily. Niestety, mieli oni małe pojęcie o artystycznej wartości tych utworów i poprawili je zgodnie z ówcześnie obowiązującymi konwencjami estetycznymi. Na ogłoszenie wielu wierszy w ogóle się nie zdecydowali. Dopiero po 65 latach, w 1955 ukazała się kompletna edycja poezji "Piękności z Amherst", zredagowana przez Thomasa H. Johnsona. Wtedy dopiero medytacyjna liryka Emily została doceniona, a autorkę uznano za najwybitniejszą i najbardziej oryginalną poetkę amerykańską.
